Skip to main content

Siapa diri aku

 nama aku Noratika Maulat Mohd Nan. "Hai selamat berkenalan". Haa, apa? Kenapa nama aku ada maulat, apa maksud maulat tu? Dekat sekolah dulu pun ramai yang bertanya pada aku apa maksud maulat tu, so ini maksud ya, maksud ya anak angkat kepada orang yg menjaga aku. Jadi nama penuh aku, Noratika Maulat Mohd Nan. So, Noratika anak angkat kepada Mohd Nan. Aku diambil oleh ayah angkat aku pada tahun 1993, pada tahun itu, kepada semua ibu bapa yang mengambil anak angkat perlu meletak kan nama maulat tu ditengah tengah nama, tapi sekarang nie aku dengar, kepada ibu bapa yang mengambil anak angkat tak boleh lagi menggunakan nama maulat atau meletakkan nama bapa angkat di belakang nama. Hanya perlu nama anak sahaja. Yup, aku anak angkat. Aku bersyukur sangat kepada keluarga angkat aku kerana mengambil aku sebagai anak angkat mereka. Satu malam, aku bersedih aku jadi terfikir kenapa keluarga kandung aku buang aku sejak aku baby lagi. Banyak persoalan yang bermain di benak aku masa itu, macam2 aku fikir. Kesemuanya yang aku fikir, negatif. aku anak sulung kepada keluarga angkat aku, aku ada adik. Adik aku pun anak angkat jugak kepada keluarga angkat aku nie. Cuma dia bertuah. Kenapa aku cakap adik angkat aku bertuah, kerana dia pernah berjumpa keluarga kandung dia. Mak kandung dia sendiri datang cari dia. Di masa saat adik angkat aku berjumpa dengan keluarga kandung dia, aku jadi sakit hati, cemburu. Mak kandung dia datang cari dia. Tapi di masa yang sama aku tumpang gembira. Selama beberapa tahun aku tunggu, keluarga kandung tetap tak datang untuk jumpa dengan aku. Mungkin mereka sudah lupakan aku. Aku bukan berharap sangat mereka datang jumpa aku, tapi aku... rindu. Aku rindu pada ibu kandung aku walaupun aku tak pernah jumpa dia dari aku kecil lagi. Aku tunggu dan tunggu, mereka tak datang2, jadi nya aku tekad aku cari sendiri. Aku cari terus mencari, last aku tahu tentang keluarga kandung aku. Tapi berita tentang keluarga aku agak menyakit kan hati aku, patut lah mereka tak pernah datang jumpa aku, rupa nya mereka dah lama meninggal dunia. Mereka meninggal dunia, ketika aku masih baby lagi. Aku suka tinggal dengan keluarga angkat aku, mak angkat aku baik dengan aku. Cerita lain tentang diri aku, aku tak suka jadi aku. Aku benci jadi aku.  Maaf lah aku dah mula cerita negatif tentang diri aku nie, mungkin di blog nie aku boleh luah segala apa yang pendam. Tiada niat nak minta simpati, cuma nak melepaskan. Aku dari kecil tak ada kawan. Aku memang tak ada kawan. Mak dan adik aku saja kawan aku. Ayah dah lama meninggal. Bukan aku sombong, aku tak sombong. Aku sombong? Tak aku tak sombong, depa yang sombong, bukan aku. Aku nak kawan gan depa, tapi depa tak nak. Hmm... tak pa lah, mungkin aku tak pandai berkawan.  Tapi macam mana aku nak cari kawan, kalau aku sendiri takut nak berkawan.. hahahaha.. "ika... jangan lari... nanti ika sakit macam mana, jatuh pengsan lagi cam mana," aku jawab  "ika nak kawan, semua kawan ika ajak main lari2, jadi ika main lah lari2" setiap hari aku ingat dialog aku dengan cikgu sukan aku. Aku masa tu 7 tahun, dan sekarang 26 tahun. Betul2 jelas, nada suara cikgu tu pun aku ingat lagi. Sejak larangan jangan lari dari cikgu tu, buat aku jadi takut untuk kawan. Cikgu selalu cakap ika sakit, ika tak boleh berkawan sangat, sampai sekarang aku  jadi takut kawan dengan orang, so, aku cipta lah kawan aku sendiri. Aku sorang ja yang nampak "kawan" aku. Mak dan yang lain tak nampak. Dari umur 7 tahun, sampai sekarang aku still kawan.. hmmmmm ... satu hari aku cuba nak berkawan dengan kawan nyata aku. Aku berkenalan dengan kawan nyata aku tu dari facebook, so, kawan nyata aku ajak jumpa, dia ajak  jumpa di kfc di shopping mall aeon..  shopping mall aeon... hmmm, ramai orang. Aku fikir banyak kali, nak jumpa pi jumpa dia ke tak. Fikir punya fikir, aku jadi jumpa dia di shopping mall. Aku jumpa sorang diri, sampai di pintu utama shopping mall aeon, aku jadi takut. Ntah aku tak tahu kenapa aku takut mengelabah tak tentu pasal, aku cuba kawal diri, supaya ketakutan aku tak ketara sangat,  padahal di shopping mall tu semua orang bukan hantu pun, tapi aku takut. Aku cari kawan nyata aku secepat yang mungkin, aku dah jumpa kawan nyata aku, aku cuba hampiri dia, makin aku dekat.. aku jadi makin takut.. mengeletar satu badan.. ' kalau aku jumpa dia aku aku nak sembang apa?' Last2 aku lari keluar dari shopping mall. See, aku cuba dah nak kawan, tapi aku takut. Bodoh... nak berkawan pun takut... bodoh aku nie..  pernah sekali kan, "kawan bohong" aku kata kat aku, kalau dah tiada nak kawan gan kau, kau bunuh diri.. jadi aku buat.. aku ambil pisau aku toreh tangan aku...... bye.. aku still hidup haha.. tapi  aku nak buat lagi... bye

Comments

Post a Comment